Ostatnio głośno było o uchwale Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 25/22. Emocje leżące po stronie Banków oraz Kredytobiorców wynikały z tego, że uchwała, która miała zostać podjęta przez Sąd Najwyższy stanowić miała zasadę prawną. Dlatego też była podjęta przez całą Izbę Cywilną. Także uchwała ta miała ujednolicić dotychczasowe stanowisko nie tylko sądów powszechnych ale również samego Sądu Najwyższego. Linia orzecznicza sądów w sprawach „frankowych” była w dużej mierze stabilna i korzystna dla Kredytobiorców niemniej zdążały się wyjątki w orzecznictwie samego Sądu Najwyższego, którego wyroki odbiegały od większości przychylnych dla Kredytobiorców orzeczeń.
W podjętej przez Sąd Najwyższy uchwale, w której zgłoszono także zdania odrębne, potwierdzono dotychczas wyrażane stanowiska sądów przyjmując w szczególności, że:
– sposób określania kursu waluty obcej, w przypadku gdy regulujące tą kwestię postanowienia umowne stanowią klauzule niedozwolone ich miejsca nie mogą zastąpić inne sposoby określenia kursu waluty obcej;
– w przypadku niemożności ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego lub denominowanego umowa zawarta pomiędzy Bankiem i Kredytobiorcą także nie wiąże w pozostałym zakresie.
Charakteryzując podjętą przez Sąd Najwyższy uchwałę i przedstawione w niej tezy nie można przyjąć, że jej treść stanowi ostatecznie zaskoczenie dla zainteresowanych Stron. Uchwała ta w całości potwierdza dotychczasowe orzecznictwo TSUE m.in. w takich sprawach jak C-618/10 Banco Español z 14.06.2012 r., czy C-488/11 Dirk Frederik Asbeek Brusse. z 30 maja 2013 r. i jest korzystna dla Kredytobiorców. Orzeczenia TSUE i tezy w nich zawartych w pełni potwierdziła podjęta uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r. Można nawet przyjąć, że powyższa uchwała „zacementowała” już wcześniej wyrażane stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrażane w wydanych przez Trybunał orzeczeniach prejudycjalnych wiążących wszystkie sądy państw UE (wyroki: TSUE z 9 marca 1978 r. C- 106/77 Simmenthal, z 19 listopada 2009 r. C-314/08 Krzysztof Filipiak przeciw Dyrektorowi Izby skarbowej w Poznaniu, a także TK z 11 maja 2005r, K-18/04 oraz SN z 12 grudnia 2019r. III CZP 45/19 i z 3 lutego 2006 r., I CK 297/05).
Nie wdając się w głębszą analizę podjętej uchwały z dnia 25.04.2024 r. istotne dla Kredytobiorców wnioski z niej wypływające są takie, że dotychczas wydawane korzystne dla Kredytobiorców wyroki Sądu Najwyższego i sądy powszechne w tzw. sprawach „frankowych” nabiorą rozpędu i zmobilizują dużą część niezdecydowanych Kredytobiorców do wystąpienia z pozwem przeciwko Bankom o stwierdzenie nieważności zawartych umów kredytowych mając po swojej stronie wspomniane korzystne orzeczenia TSUE i wiążącą sądy uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r. potwierdzającą wyrażone przez Trybunał tezy.