Skala procesów związanymi z kredytami indeksowanym do waluty obcej (najczęściej do franka szwajcarskiego) doprowadziła do wydania szeregu orzeczeń, które można w obecnym czasie przyjąć, że stanowią już utrwaloną linię orzeczniczą, korzystną dla kredytobiorców. Dotyczy to zarówno orzeczeń merytorycznych co do istoty, tj. wyroków stwierdzających nieważność umów kredytowych, jak również postanowień, które wydane przez Sąd zabezpieczają prawa kredytobiorcy w toku trwania postępowania wywołanego złożeniem pozwu przeciwko bankowi. Orzecznictwo Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej miało znaczący wpływ na ukształtowanie linii orzeczniczej sądów krajowych, w powyższym zakresie. Nie może dodatkowo umknąć uwadze, że w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na gruncie art. 6 ust. 1 dyrektywy nr 93/13, nieuczciwość wobec konsumenta pewnych postanowień umownych powinna być przez sąd dostrzeżona z urzędu i z urzędu też sąd powinien zastosować wobec tych postanowień sankcję braku związania nimi konsumenta, gdyż w ten sposób osiągnięty ma być cel dyrektywy, którym jest zabezpieczenie skuteczności ochrony konsumenta (effet utile) (zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 27 czerwca 2000 r., C-240-244/98, Ocėano Grupo Editorial SA przeciwko Rocio Murcianó Quintero i in., z dnia 26 października 2006 r., C-168/05, Elisa Maria Mostaza Claro przeciwko Centro Móvil Milenium SL, z dnia 4 czerwca 2009 r., C-243/08, Pannon GSM Zrt. przeciwko Erzsėbet Sustiknė Györfii). Badanie postanowień umowy z urzędu przez sąd nakierowane na ustalenie, czy nie mają one nieuczciwego charakteru, jest też postrzegane jako czynnik odstraszający, skłaniający do zaprzestania stosowania nieuczciwych praktyk. Do stworzenia takiego mechanizmu obliguje art. 7 dyrektywy nr 13/93 (wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 21 listopada 2002 r., C-473/00, Cofidis SA przeciwko Jean-Louis Fredout, z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14 Ernst Georg Radlinger i Helena Radlingerová przeciwko Finway a.s., z dnia 21 grudnia 2016 r. i in.).
Z dyrektywy nr 93/13 wynika konieczność poinformowania konsumenta o dostrzeżonej przez sąd z urzędu abuzywności klauzul umownych i przysługujących mu w związku z tym uprawieniach. Nie powinno budzić wątpliwości, że badanie przez Sąd z urzędu wystąpienie klauzul abuzywnych (niedozwolonych) w zawartych pomiędzy Kredytobiorcą a Bankiem umowach kredytowych dotyczy również spraw kredytów złotówkowych i oceny wskaźnika WIBOR pod kątem istnienia w umowach klauzul niedozwolonych regulujących zasady jego wpływu na wysokość zaciągniętego kredytu oraz wysokości comiesięcznych rat.
