Konsument zawierając umowę kredytu z bankiem jest zobowiązany do uiszczania comiesięcznych rat kredytu. Będąc związanym postanowieniami umownymi niema – co do zasady – możliwości wstrzymania się z płaceniem comiesięcznych rat opierając się o argumentację o niedozwolonych klauzulach umownych jakim jest zmienny wskaźnik WIBOR. W jednym z poprzednich artykułów wyjaśniłem, czym jest WIBOR i w jaki sposób wpływa na wysokość comiesięcznych rat kredytu. Samodzielne zakwestionowanie tego elementu umowy kredytowej i zaprzestanie płacenia rat kredytu mogłoby stanowić dla banku podstawę do wypowiedzenia umowy kredytu z wszelkimi tego konsekwencjami umownymi. Byłyby to bardzo niekorzystne rozwiązanie dla kredytobiorcy. Coraz jednak częściej pojawiają się sygnały o wstrzymaniu przez Sąd obowiązku spłaty comiesięcznych rat z uwagi właśnie na uprawdopodobnienie stosowania przez bank w umowie kredytowej niedozwolonych klauzul umownych, w tym dotyczących kształtowania wysokości raty kredytu w oparciu o WIBOR 3M lub 6M. Możliwość zawieszenia obowiązku spłacania rat, kredytobiorca może uzyskać poprzez uruchomienie postępowania procesowego tj. poprzez złożenie przeciwko właściwemu bankowi stosowanego pozwu. Pozew, w którym kwestionowane są w umowie kredytowej nieprawidłowości w zasadach ustalania comiesięcznych rat kredytu m.in. z uwagi na wskaźnik WIBOR jest podstawą do wydania przez Sąd stosownego zabezpieczenia na czas trwania procesu. Spełniając warunki konieczne dla zasadności wniosku o udzielenie przez Sąd takiego zabezpieczającego, kredytobiorca może liczyć na wydanie przez Sąd tzw. postanowienia zabezpieczającego na podstawie, którego Sąd może zwolnić kredytobiorcę z obowiązku spłaty comiesięcznych rat kredytu bądź obniżyć ich wysokość o wartość wskaźnika WIBOR. Ma to miejsce w sytuacji gdy z wytoczonego przeciwko bankowi powództwa uprawdopodobnione zostanie roszczenie kredytobiorcy m.in. poprzez wykazanie nieprawidłowości kształtowania rat kredytu w oparciu o wskaźnik WIBOR. Kredytobiorcy często nie zdają sobie sprawy, że zaciągnięty przez nich kredyt bankowy został już spłacony w wysokości zaciągniętego kredytu a poprzez nieprawidłowo skonstruowany w umowie wskaźnik WIBOR zobowiązani są do dalszej, często kilkunastoletniej spłaty zaciągniętego kredytu znacznie przewyższającego jego pierwotną wartość. Wykazanie w złożonym pozwie tej okoliczności (m.in. w oparciu o zaświadczenie z banku) stanowić może podstawę dla kredytobiorcy do uwolnienia się z obowiązku płacenia rat, których wysokość ustalana jest przez bank w sposób nieprawidłowy. W procesach z „frankowiczami” niemalże zasadą stało się uzyskiwanie takiego zabezpieczenia sądowego. Czy tak też będzie z kredytobiorcami zawierającymi umowy kredytowe w PLN ze wskaźnikiem WIBOR? Istnieje duże prawdopodobieństwo, że tak. Za przykład można wskazać wydane przez Sąd Rejonowy w Poznaniu w dniu 22.06.2023 r. postanowienie zabezpieczające (V Cz 9/23/8)czy postanowienie wydane w dniu 20.10.2023 r. przezSąd Okręgowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I C 1763/22. Orzeczenie to jest bardzo istotne dla kredytobiorców „wiborowych” bowiem potwierdza nieprawidłowość wskaźnika WIBOR w umowach kredytowych i ustalanie na jego podstawie niekorzystnych dla kredytobiorcy skutków finansowych. W wyżej sygnalizowanej sprawie Sąd Okręgowy w Kaliszu, na skutek złożonego przez kredytobiorcę pozwu, udzielił zabezpieczenia roszczenia o ustalenie nieważności umowy kredytu złotowego w ten sposób, że w całości zwolnił kredytobiorcę z obowiązku płacenia rat wynikających z zawartej umowy kredytu. Powyższe oznacza, że w przypadku uprawomocnienia się postanowienia zabezpieczającego kredytobiorca aż do czasu wydania prawomocnego wyroku nie ma obowiązku płacenia rat z zawartej z bankiem umowy kredytu.
Skala złożonych pozwów „wiborowych” nie osiągnęła jeszcze pułapu złożonych pozwów „frankowych” przy czym na przestrzeni kilku miesięcy widoczny jest znaczny wpływ pozwów „wiborowych” do Sądów. Bez wątpienia powyższe przełoży się odpowiednio na ilość wydawanych merytorycznych orzeczeń w sprawach „wiborowych” i z dużym prawdopodobieństwem orzecznictwo podąży tożsamą drogą jak ma to miejsce w przypadku pozwów złożonych przez tzw. „frankowiczów”.
