Powództwo przeciwko Bankom wytoczone w związku z kwestionowaniem prawidłowości postanowień w złotowych umowach kredytowych (także tzw. spraw „frankowych”) rozpoznają sądy powszechne według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej. Innymi słowy mowa jest w pierwszej kolejności o tzw. właściwości miejscowej sądu, który według miejsca swojej siedziby jest uprawniony do rozpoznania sprawy przeciwko bankowi. Powód, którym jest Kredytobiorca wytacza zatem powództwo przed tym Sądem, który zgodnie z regulacjami prawnymi (rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości) jest powołany do rozpoznawania spraw według obszaru/terytorium swojej właściwości. Ustalenie właściwości miejscowej Sądu nie jest skomplikowane. Kredytobiorca mając swoje miejsce zamieszkania ustala pod jaki obszar właściwości Sądu ten obszar podlega. Jest to duży plus dla Kredytobiorcy, który np. kilka lat po zaciągnięciu kredytu w banku zmienił swoje miejsce zamieszkania. Za każdym razem zasada ta będzie miała zastosowanie dzięki czemu Kredytobiorca będzie korzystał z pomocy tego, który w dużym uproszczeniu ma siedzibę najbliżej miejsca zamieszkania Kredytobiorcy. Jest to duży ukłon ustawodawcy dla Kredytobiorców, którzy mogą się zrażać złożeniem sprawy do Sądu właśnie ze względu na odległość Sądu od miejsca swojego zamieszkania.
Sądem powszechnym jest zarówno Sąd Rejonowy, jak też Sąd Okręgowy. O tym, do którego Sądu według kryterium hierarchiczności wytoczyć powództwo przeciwko Bankowi w związku z kwestionowaniem wskaźnika WIBOR w umowie kredytowej zależy ustalenie wartości przedmiotu sporu. W przypadku gdy analiza umowy kredytowej przygotowana najczęściej przez Kancelarię Prawną wykaże, że wartość przedmiotu sporu przekracza kwotę 100.000 zł (stu tysięcy złotych) wówczas właściwym rzeczowo (merytorycznie) Sądem uprawnionym do rozpoznania sprawy jest Sąd Okręgowy. Nieprzekroczenie granicy 100.000 zł oznacza, że Sądem właściwym do rozpoznania sprawy jest Sąd Rejonowy. Niezależnie jednak od tego, czy powództwo wytoczone zostanie przed Sądem Rejonowy czy Sądem Okręgowym – w związku z zawarciem w umowie kredytowej mechanizmu opartego o wskaźnik WIBOR – za każdym razem decydującym kryterium ustalenia właściwości miejscowej Sądu jest miejsce zamieszkania Kredytobiorcy. Taką regulację zapewnił ustawodawca w art. 372 k.p.c. Dzięki takiemu zabiegowi procesowemu orzecznictwo w Polsce nie będzie kształtowane przez kilka Sądów właściwych dla siedziby Banków (najczęściej byłyby to duże miasta, w szczególności m.st. Warszawa) tylko przez Sądy powszechne w całym kraju, co jest wartością dodaną dla Kredytobiorców.